A literatura en Galicia na Idade Media

En Galicia e Portugal, durante os séculos XIII, XIV e XV, aínda imperaba o sistema feudal no cal a nobreza posuía tódalas terras que alugaba ós servos ou campesiños. Os nobres exercían un control político e a Igrexa un control ideolóxico sobre os servos ou campesiñado. As clases privilexiadas cobraban foros ou impostos ós campesiños polo uso ou cultivo das terras e pola protección que lles prestaban no castelo cando a vila era atacada. 

No século X comeza no Norte da Península a Reconquista dos territorios dominados polos mouros que remata no século XV coa conquista de Granada. Os exércitos dos nobres foron os encargados da loita. Co avance da Reconquista a nobreza comeza a ter menos traballo e máis tempo de lecer polo que xa non se dedica tanto actividades guerreiras senón a cultivar diversas artes na corte como a poesía. O fluxo de persoas que trae o Camiño de Santiago trae unha nova moda de Francia que é un tipo de poesía que fala do amor cortés.

As cantigas en galego-portugués máis antigas que se conservan datan do século XIII e eran recitadas e compostas polos trobadores que eran os nobres que compoñían a letra e música destas cancións. Diferenciábanse dos xograres en que procedían do pobo baixo e interpretaban as cantigas, chegando incluso algún deles a compoñer. Os músicos eran chamados menestreis. As soldadeiras eran mulleres que ían cos soldados ás numerosas guerras que houbo nesta época. 

As cantigas poden ser de tres tipos. As de Cantigas de amor diferéncianse das de amigo en que nas primeiras acostumaban ser de mestría,sen estribillo ou refrán,de aí que o poeta debese amosar o seu bo facer poético ao non poder repetir versos enteiros mentres que nas segundas nelas a voz poética e unha doncela do pobo baixo que expresa a sua coita de amor polo seu amigo ou amante,  . O espazo no que se desenvolven as Cantigas de amigo adoita ser en situacións como a guerra mentres que as de amor          .

Os temas que tratan as Cantigas de escarnio e maldicir son:a cobardía dalguns nobres na batalla,a pobreza na que outros homes caían, os vicios do clero ou a dubidosa moral das soldadeiras. Outros xéneros menores son: a tenzó que consiste en poemas dialogados entre dous trovadores ou xograres, a pastorela que é como tiña unha pastor a quen loaba unha voz masculina, o pranto que trata de unha elexía por alguén morto e as albas ou alboradas que tratan de que a voz poética se queixa da chegada do día,momento da separación dos amantes.

Un dos trobadores máis destacados é Don Dinís (elixe un) autor da seguinte composición (busca unha das súas cantigas e pégaa no blog) que trata de que e o seu amigo.

Cando a nobreza galega é substituída pola castelá o uso escrito do galego entra en decadencia: comezan os chamados Séculos Escuros. As causas da perda de poder da nobreza galega foron porque cae en desuso . A miña opinión con respecto a isto é por culpa do castelán non se usa o galego.

En definitiva, a literatura da Idade Media ten moitos compositores e moitas cantigas (invento unha conclusión repetindo algunhas ideas).

CANTIGA

  

Dos que ora son na oste, 
amiga, queria saber 
se se verran tard' ou toste, 
por quanto vos quero dizer: 
   porque é lá meu amigo
Queria saber mandado. 
dos que alá son, ca o non sei, 
amiga, par Deus, de grado, 
por quanto vos ora direi: 
   porque é lá meu amigo.
E queredes que vos diga? 
Se Deus bon mandado me dê, 
que[r]ria saber, amiga, 
d' eles novas, vedes porquê: 
  por que é lá meu amigo,
 
  Ca por al non, vo-lo digo.